Tijdgeloof

Evenals de overreding kan steunen op een dubbele geloofwaardigheid, zo baart zij ook een tweeërlei geloof: een Goddelijk* (fides divina) en een menselijk geloof (fides humana). 

Het Goddelijke geloof, waarvan hier sprake is, betekent deze vier zaken:

1. Óf alleen een toestemming, die men geeft aan iets wat gezegd is. Dit wordt een ‘historisch geloof’ genoemd (zie Jak. 2:17-20).

2. Óf, meer in het bijzonder, de toestemming die men geeft aan de Goddelijke belofte aangaande het doen of aangaande het ontvangen van een wonder. Dit wordt een ‘wondergeloof’ genoemd, zowel actief (Matth. 17:20,21,31; 1 Kor. 13:2), als passief (Matth. 13:58; Mark. 5:34,36). 

3. Óf een toestemming die bovendien enige goede, maar snel verdwijnende bewegingen in de wil verwekt (Matth. 13:21; Hebr. 6:4-6). Dit wordt een ‘tijdgeloof’ genoemd. 

4. Óf een toestemming die ook zodanige bewegingen in de wil teweegbrengt, waardoor wij God voor ons aangrijpen als het hoogste Einddoel, en Christus als de enige Middelaar. 

Dit is het geloof dat het ‘zaligmakende geloof’ genoemd wordt (zie Joh. 1:12; Joh. 3:16; Rom. 10:10). Het wordt niet zo genoemd omdat het de zaligheid uitwerkt of verdient, maar omdat het een voorwaarde is die, enkel en alleen volgens Gods welbehagen, tot de toebrenging van de zaligheid vooraf vereist wordt. 

Dit zaligmakende geloof neemt men soms:

• Strikter, in een meer filosofische zin, zoals het één enkele daad betekent (Joh. 3:16).

• Ruimer, in een meer theologische zin, zoals het vele daden van het geloof te kennen geeft, die tot zaligheid vooraf vereist worden. Zo gaan in het zaligmakende geloof kennis, toestemming, aanneming en een persoonlijke toepassing samen. In deze zin zal het door ons in het vervolg genoemd en verklaard worden.