Bekering - Dwalingen

Wij verwerpen deze tegenstellingen die tegen de orthodoxe leer ingaan; allereerst van de pelagianen, die stelden dat de vrije wil in alle dingen ongeschonden is, en zichzelf genoegzaam om God te gehoorzamen, als hij zou willen, en dus waren zij, het geheel aan zichzelf toeschrijvende, heiligschenners tegen God. De andere van de semi-pelagianen, die beweerden dat de vrije wil in de geestelijke dingen weliswaar geschonden, verzwakt en gebogen, doch niet bedorven is, en de bekering deels aan de genade, deels aan de vrije wil toekenden, tussen God en de mensen delende. Want dit waren hun grondstellingen: ‘Er is een punt waar de wil van de mens de wil van God voorafgaat, en er is er een, waar de eerste door de laatste voorafgegaan wordt’, gelijk Cassianus gewild heeft; alsook ‘Het is de genade Gods die ons behoudt, doch het is de vrije wil, waardoor, of in welke’, gelijk Faustus schoonschijnend zegt, ‘wij behouden worden’. Waartegenover de orthodoxen gesteld hebben, ‘dat de wijze van redding overal gelijk (uniformis) is, en dat het de vrije wil is die gered wordt’.