Schriftgezag

Nadat de noodzakelijkheid van de Schrift tegen jezuïeten en libertijnen gehandhaafd is, moeten wij vervolgens uitleggen, waarvan haar gezag afhangt, of om duidelijker te spreken, waaruit voor ons vaststaat dat zij Goddelijk is, en uit zichzelf geloofwaardig (autopistos). Deze kwestie dan moeten wij onder de ogen zien tegen twee soorten mensen: ten eerste, tegen profane lieden die met Celsus, Porphyrius, Julianus en dergelijke vijanden van de christelijke kerk, de Goddelijkheid van de Schrift in twijfel trekken. Vervolgens tegen de pausgezinden, die haar gezag alleen laten afhangen van het getuigenis van hun kerk.

Aan deze Goddelijke bewijzen kunnen, om de pausgezinden terug te drijven, die dikwijls het gezag van de vaderen tegen ons misbruiken, worden toegevoegd de getuigenissen van Irenaeus, Adversus Haereses, boek 3, hoofdstuk 1; Basilius de Grote, Epistula 1 en 80; Chrysostomus, Homilia in Acta; Tertullianus, Liber adversus Hermogenem; Ambrosius, Hexameron, boek 1, hoofdstuk 6, Hieronymus, Ad Demetriadem Virginemen in Commentaria in Michaiam prophetam, boek 1, hoofdstuk 1; Justinus Martyr in Dialogus cum Tryphone;Origenes, In Jeremiam homilia 1; Augustinus, De doctrina christiana hoofdstuk 9 en Confessiones, boek 7, hoofdstuk 7, en van andere kerkvaders, die verzekeren dat de Schriften pilaar en bron van de waarheid zijn, en dat de overvloed daarvan zo groot is, dat daarin alle dingen voldoende gevonden worden, die het geloof bevatten, en de zeden om wel en gelukkig te leven, namelijk de hoop en de liefde, welke getuigenissen wij hier kortheidshalve niet weergeven.