Dwaling omtrent Schriftgezag

Hieruit is duidelijk hoe vals de pauselijke leraren beweren dat het geschreven Woord van God voor de kerk niet noodzakelijk is, en niet zozeer tot het zijn, als wel tot het welzijn van de kerk behoort; ja dat de kerk ook de Heilige Schrift kan missen, gelijk ze haar vóór het geven van de wet gemist heeft, en gelijk zij, naar hun ijdel beweren, in hun ongeschreven tradities heden ten dage een groot deel van de Goddelijke waarheid bewaren.

En hier moet men zeker niet luisteren naar Socinus en sommige andere christenen, die weliswaar toegeven dat de Heilige Schrift in zaken van voornaam belang Goddelijk is, maar dat haar schrijvers toch in de omstandigheden en de zaken van minder gewicht, door de Geest van God in de steek gelaten, hebben kunnen dwalen; omdat dit gevoelen de weg effent voor de onheiligheid, en met de Heilige Schrift uitdrukkelijk in strijd is, welke betuigt dat ‘al wat geschreven is tot onze lering is geschreven’ (Rom. 15:4) en ‘dat de gehele Schrift van God is ingegeven’ (2 Tim. 3:16). Alsook ‘dat geen Schrift is van eigen uitlegging’ (2 Petr. 1:20). Ja ‘dat geen jota van de wet zal voorbijgaan’ (Matth. 5:18) en ‘dat het geen mens vrijstaat daarvan iets toe te doen of daarvan af te doen’ (Deut. 4; Openb. slot).

In deze beschrijving van de stand van het geschil worden drie dingen vermist die door hem zijn weggelaten; het eerste daarvan is dat alle leringen zowel aangaande het geloof als aangaande de zeden, die tot een zuivere en heilaanbrengende kennis van God en het verkrijgen van het hoogste geluk noodzakelijk vereist worden, voldoende in het geschreven Woord Gods vervat zijn, hetzij uitdrukkelijk, of met even zoveel duidelijke woorden, hetzij analogisch of met woorden van gelijke kracht, en die uit de bron van de Heilige Schrift zelf door naaste, noodzakelijke, duidelijke en ongetwijfelde gevolgtrekking zijn afgeleid. Hetgeen wij beweren.

Want de regels en kentekenen die door Bellarminus buiten de Heilige Schrift - die de meest zekere aanwijzer van recht en krom is bij alles wat geloofd en in acht genomen moet worden - te berde worden gebracht (de Verbo Dei non scripto (Disputationes), boek 4, hoofdstuk 9), zijn onzeker, duister en bedrieglijk. Want men moet noodzakelijk geloven dat niet alle leerstellingen die de gehele kerk aangaande de Schrift omhelst, en bewaart sinds de eeuw die de naaste is aan de apostelen, en die door de eenparige overeenstemming van haar leraren worden goedgekeurd, van de apostelen zelf zijn uitgegaan. Maar integendeel, omdat ze door haar en haar leraren, zonder het gezag van de Schrift aangenomen en vastgehouden worden, moeten ze voor niet-apostolische tradities gehouden worden.