Scholastieke theologie

Men gebruikt de naam ‘scholastieke godgeleerdheid’ echter ook vaak in een andere en onjuiste zin. Daaronder verstaat men dan de godgeleerdheid die sinds de twaalfde eeuw in de roomse scholen is geleerd, in navolging van Petrus Lombardus (ca. 1100-1160), Albertus Magnus (ca. 1200-1280), Durandus (ca. 1230-1296) en talloos veel anderen die ook alweer lang onderling zijn verdeeld in thomisten, scotisten en dergelijke sekten.[1]

In deze godgeleerdheid kunnen weliswaar sommige kernachtige uitdrukkingen, scherpzinnige redeneringen en krachtige getuigenissen voor de waarheid tegen de gaandeweg vermeerderde dwalingen van het pausdom worden geprezen. Toch mishaagt ze ons volledig voor zover:

1. Zij naast, ja, bijna boven Gods Woord niet alleen uit de kerkleraars, maar ook uit de heidense filosofen gehaald wordt, als het beginsel ervan. 

2. Zij veel filosofische, nieuwsgierige, onnuttige en onjuiste dingen behandelt, naast en boven de Goddelijke zaken. 

3. Zij vol is van ongepaste uitdrukkingen, onverstaanbare onderscheidingen en vergezochteredeneringen van beide kanten. 

4. Het doeleinde en de vrucht daarvan is dat de Heilige Schrift en de Schriftuurlijke godgeleerdheid aan de mensen wordt ontnomen, en het volk onder een loze schijn van wijsheid in een onbetamelijke blindheid wordt gehouden. 

Wij moeten zo’n spoor daarom geenszins volgen. 

[1] Het thomisme was een filosofische stroming die de ideeën en het werk van Thomas van Aquino (1225-1274) wilde verspreiden; het scotisme was een filosofisch en theologisch systeem, zo genoemd naar John Duns Scotus (ca. 1265-1308).