Eeuwige dood

Wat de zaak aangaat definiëren wij de erfzonde (peccatum originale) als de erfelijke verdorvenheid (anomian), uit de afval van alle mensen die op natuurlijke wijze van Adam voortgekomen zijn, in de lendenen van die eerste voorvader begaan, waardoor zij geheel, zo velen als er zijn, verdorven geworden, en daardoor van alle goed afkering, en alleen maar tot alle kwaad heengetrokken en geneigd, de toorn van God schuldig zijn, en aan de eeuwige dood vervallen.

Tot zover over de forma van de erfzonde. Nu moet over het doel gesproken worden. Maar omdat ze wegens zichzelf, met het oog op de mens waarin ze is, geen doel heeft, plegen de effecten en gevolgen, in plaats van het doel beschouwd te worden. Het eerste is ‘de schuld’ (reatus) onder welke naam ‘de verplichting tot straf’ verstaan wordt, of die gebondenheid tussen de zonde en de straf als een tussenschakel ingevoegd, waardoor de zondaar ten strengste verplicht wordt tot het ondergaan van de straf, en zolang de schuld duurt, tot voortduur van de straf die hij ondergaat.

Diegenen dwalen dus, die menen dat de zonde van beide voorouders, en voornamelijk van Adam, gering en vergeeflijk geweest is, want naarmate het gebod van God lichter en gemakkelijker te onderhouden was, des te meer zijn beide wegens de overtreding ervan voor God niet te verontschuldigen geweest, en schuldig de tijdelijke en de eeuwige dood.

De bedreigingen zijn van de veroordeling van de ongelovigen, die Christus niet gehoorzamen, en de straf van de eeuwige dood (Joh. 3:18; Hebr. 2:2,3).