Erfzonde

Stelling 1. Aan de mens is bij de schepping door God tweeërlei leven gegeven, een natuurlijk (animalis) en een geestelijk leven; het eerste was gelegen in de vereniging van ziel en lichaam, het tweede in de verbinding van de ziel met God haar werkmeester. Gelijk het eerste verloren wordt door de scheiding van die natuurlijke eenheid, zo is door de vervreemding van de mens van God, de geestelijke dood gevolgd. Wanneer Adam door deze val zelfs de andere schepselen zo te gronde gericht heeft, dat zij daarom aan de vervloeking onderhevig gemaakt zijn, dan is het in het geheel niet van rede ontbloot, wanneer zij óp geheel zijn nageslacht is voortgezet, dat deelgenoot geworden aan deze zonde door welke de dood in de wereld ingekomen is, onder de misvormdheid en de schuld daarvan onderdrukt blijft, totdat het door een ander wordt bevrijd.

Wat de zaak aangaat definiëren wij de erfzonde (peccatum originale) als de erfelijke verdorvenheid (anomian), uit de afval van alle mensen die op natuurlijke wijze van Adam voortgekomen zijn, in de lendenen van die eerste voorvader begaan, waardoor zij geheel, zo velen als er zijn, verdorven geworden, en daardoor van alle goed afkering, en alleen maar tot alle kwaad heengetrokken en geneigd, de toorn van God schuldig zijn, en aan de eeuwige dood vervallen.