Goddelijke natuur

Hoewel de latere Griekse vaders wezen (ousia) en zelfstandigheid (hupostasis) nauwkeurig onderscheiden hebben, door het eerste een absolute en gemeenschappelijke, het laatste een afzonderlijke (singularis) en relatieve natuur te noemen, hebben echter de Latijnen het woord ‘persoon’ liever willen gebruiken, en wel omdat hypostasis (zelfstandigheid) in eigenlijke zin genomen, in verschillenden zin (aequivoce) aan de eerste en de tweede substantie, namelijk de redelijke en de redeloze, doch persoon alleen maar aan de eerste en redelijke kan worden toegekend.

Stelling 1. Nadat over de Wet en het Evangelie, en het daarmee samenhangende Oude en Nieuwe Testament, en hun onderlinge overeenkomst en verschil, alsook over de voorbestemming, welke ten eerste Christus daarna in Hem Zijn leden betreft, gehandeld is, volgt dat wij afzonderlijk handelen over het object van het Evangelie, en het fundament van het nieuwe verbond, ‘de persoon van Christus, of de vleeswording van de Zoon van God en de persoonlijke vereniging van de twee naturen in Christus’.