Profeet

De bevoegdheid om de Schrift publiek te verklaren en over de waarheid van de uitlegging publiek te oordelen, komt niet aan allen toe, maar slechts aan enigen, die door gave en roeping hiertoe opdracht hebben. Over de verschillende trappen van de roeping handelt Paulus. ‘Christus’, zegt hij, ‘heeft sommigen wel tot apostelen gegeven, doch anderen tot evangelisten, weer anderen evenwel tot herders en leraars, tot de volmaking van de heiligen, tot het werk van de bediening, tot opbouwing van het lichaam van Christus, enz., opdat wij niet langer kinderen zijn, die wegdrijven en omgevoerd worden met alle wind van leer’ (Ef. 4:11-13; en elders overal).

De profetie is de functie waardoor Christus Zijn volk in de waarheid van de leer der wet en van het Evangelie onderricht, en beide door wonderen bezegeld, van het bederf der valse leraren zuivert, zowel door Zichzelf onmiddellijk, als door andere bedienaren van Zijn Woord met de tot die zaak noodzakelijke gaven toegerust, middellijk; van welke de eerste synecdochisch onder de naam  ‘profeten’, de laatste onder die van ‘apostelen’ worden vervat (Matth. 5:25 e.v.; Joh. 17:8).