Opstanding der doden

Stelling 1. Alles wat door de mens of jegens de mens geschiedt, wordt door twee grenzen omsloten, die de oude theologen met de namen van de weg en van het vaderland aanduidden, niet afwijkende van de woorden van de Schrift (Spr. 2:20; Spr. 4:26,27; Matth. 7:13,14; 2 Kor. 7:7; Hebr. 4:14). Gelijkwaardig hieraan is de onderscheiding van de kerk in de strijdende en de triomferende. Hetgeen tot hiertoe uiteengezet is, behoorde tot de weg, en de staat van de strijdende kerk op de aarde. Wat vervolgens besproken moet worden, tot het vaderland en de eindpaal, of tot de staat van de triomferende kerk in de hemel, en de volle terneerwerping, verwijzing en knechting van haar vijanden door de eeuwige straffen van de hel. De noodzakelijk aan deze allerlaatste en zeer ongelijke staat van vromen en goddelozen voor afgaande dingen zijn, de opstanding van de doden, en het laatste gericht. Want het is de mens gezet eenmaal te sterven, doch daarna het oordeel (Hebr. 9:17). Maar er kan geen gericht van de doden zijn zolang zij doden zijn, omdat men voor het gericht verschijnen moet. Opdat dit geschiede, moet voorafgaan de opstanding van de doden, waarover wij eerst zullen moeten handelen, vervolgens moeten de omstandigheden van dat schrikwekkende gericht overwogen worden.