Laatste oordeel

Onder de grondslagen van de christelijke leer worden bij de apostel (Hebr. 6:2) deze twee samengevoegd, de opstanding van de doden en het eeuwig oordeel. En onder de overige argumenten voor de opstanding, is een van de voornaamste ontleend aan de gerechtigheid van God, Welke vereist, dat allen gesteld worden voor de rechterstoel van Christus, en ieder weg draagt in het lichaam overeenkomstig hetgeen hij gedaan heeft, hetzij goed, hetzij kwaad (2 Kor. 5).

Over dat oordeel moeten wij dus vervolgens spreken, maar met weinig woorden, omdat wij de meeste omstandigheden ervan in de daarmede verbonden materie over de opstanding, aangeroerd hebben. Wij verstaan dan niet het particuliere gericht, dat God in dit leven of in de dood van ieder mens oefent, dat voorafgaand, ten dele en verborgen geheten kan worden, maar het algemene, uiteindelijke, algehele, eeuwige en openbare, dat op de jongste dag na de algemene opstanding gehouden wordt, dat Judas vers 6 noemt het oordeel van de grote dag (krisin megalês hemeras), 2 Petrus 3:12: ‘de dag Gods’ (hêmeran tou Theou), Paulus in Romeinen 2:5 met het oog op de verworpenen ‘de dag des toorns’ (hêmeran orgês), en in Efeze 4:30 ‘dag van de verlossing’ (hêmeran apolutrooseoos), met het oog op de vromen, gelijk in Handelingen 3:20 gezegd wordt ‘de tijd van de verkoeling’ (anapsuxeoos), en vers 21, ‘der wederoprichting aller dingen’ (apokatastaseoos pantoon).